Jeśli doświadczasz silnych emocji i nie uzewnętrzniasz ich natychmiast, tak jak robią to inni, nie dziw się że Twoje uczucia mają okazję się nasilić w czasie, gdy są trzymane w środku. Ponieważ odczuwasz wszystko tak bardzo głęboko, dość często możesz być uważany za nadmiernie wrażliwego lub zbyt emocjonalnego. Mało kto Cię rozumie.
Gdy doświadczasz bolesnych emocji, zapewne będziesz mocno smutny lub zaczniesz płakać – właśnie takich demonstracji nie znosi rodzic obawiający się okazywania uczuć.
Reagują oni na to lekceważeniem lub odrzuceniem, zawstydzając, okazując pogardę lub drwiąc.
Na przykład ojciec pewnej kobiety powiedział sarkastycznie, że gdyby kiedyś napisała książkę o swoim życiu, powinna zatytułować ją „Płacz nad rozlanym mlekiem”. Poczuła się tym głęboko zraniona, gdyż wiedziała, że silna uczuciowość jest cechą, której nigdy nie uda jej się zmienić. Sarkazm ojca był wymierzony w samą istotę jej osoby.
Ponieważ tak mocno jesteś wyczulony na sferę uczuć, jesteś też nadzwyczaj wrażliwy na jakość bliskości emocjonalnej w relacjach z innymi ludźmi. Całą swą istotą, najprawdopodobniej, pragniesz emocjonalnej spontaniczności i zażyłości i nie zadowolą Cię mniej intensywne relacje. Pragniesz tego co Ci się należy: uwagi, czułości, troski... etc.
Jeśli więc byłeś wychowywany przez niedojrzałych i obawiających się okazywania uczuć rodziców, doskwiera Ci bolesna samotność.
Możesz o tym porozmawiać z Renata Olszewska w https://www.klinikazdrowegorozsadku.pl/