Jeśli będąc dzieckiem, twoi rodzice nie reagowali na twoje potrzeby i twoje prawdziwe „ja”, zacząłeś kombinować, domyślać się, co powinieneś zrobić, aby nawiązać z nimi więź.
Zamiast zwyczajnie być taki, jakim jesteś, wykształciłeś „pozorną tożsamość” która zapewniła ci w miarę bezpieczne miejsce w twoim środowisku rodzinnym.
Niewidzialne dziecko, kozioł ofiarny, błazen albo bohater to tylko przykładowe „pozorne tożsamości”.
Proces przyjmowania pozornej tożsamości jest nieświadomy i nikt nie robi tego celowo. Budujemy „pozorną tożsamość” stopniowo, metodą prób i błędów, obserwując reakcje innych osób na nasze zachowanie.
Niezależnie od tego, czy „pozorna tożsamość” sprawia wrażenie pozytywnej czy negatywnej, jako dzieci uważaliśmy ją za najlepszy sposób, aby wpasować się w nasze środowisko rodzinne. Ta „pozorna tożsamość” stopniowo zastąpiła spontaniczną ekspresję twojego prawdziwego „ja”.
Jako dorośli, często wciąż odgrywamy naszą rolę, licząc na to, że ktoś zainteresuje się nami w sposób, w jaki pragnęliśmy, aby uczynili to nasi rodzice.
Jeśli potrzebujesz wnikliwej i szczerej rozmowy na ten temat to zapraszam do Klinika Zdrowego Rozsądku do Renata Olszewska 👍✋